"));
حسب حال
یا لطیف


چند وقتی است که ضرورتی برای نوشتن ندارم و حالی هم. نوشتن برای من همان حسی را دارد که حرف زدن و حرفی باید باشد که بگویم و این وقت ها حرفی برای گفتن ندارم. البته حدود یک ماه پیش برای بچه های تبریز به اندازه کافی حرف زده ام که تا مدت ها با حرف نزدن برایم مشکلی پیش نیاید. این چند وقت بعد از اردوی بچه های تبریز کمی به کتاب خواندن گذشته که شاید اگر فرصتی و حالی بود نتایجش را در کتاب خانه ببینید و مدتی هم برای نوشتن چند تا مطلب دیگر که ربطی به کهف نداشته.
دلم تنگ شده برای جمع بچه های قدیمی، برای حرف زدن، برای جلسه های تبریز، برای دعواها، برای اختتامیه، برای افتتاحیه، برای...دلم تنگ شده برای اردو جنوب با بچه های قدیمی، برای اردوی هشتاد و یک، هشتاد و دو ، هشتاد و سه ...آی رفقای قدیمی دلم برای تان تنگ شده، دوست دارم دوباره ببینم تان و از آن بیشتر دوست دارم با هم، کاری کنیم، دلم برای کار کردن با شما تنگ شده.

پی نوشت:

1. باید از دوستان خوبی که در این مدت شرمنده شان شدم و در دعوت شان غایب بودم عذر خواهی کنم. جواد و محسن و علی عزیز شرمنده روی گل تان هستم.

برچسب‌ها:

تا به حال 0 نفر نظر خود را گفته‌اند:

ارسال یک نظر