نوروز همان صبح ازل است که در آن پروردگار عالمیان از ذریه آدم ابوالبشر میثاقاً غلیظای "الست بربکم" را ستاند و ما آدم زادگان ظلوم جهول این بار امانت ناشکیب را به دوش نحیف خویش نهادیم که "بلی".
در این روز رحمة للعالمین نیز از ما مردمان دوران آخر الزمان پیمانی ستاند به غایت ثمین و استوار که غدیر را نامش نهاد تا مردمان آخر الزمانی بدانند که هر چه هست از حیات و مماتشان در این وانفسای دوران پسین؛ همه و همه از همان چشمه به غایت کوچک غدیر سرچشمه می گیرد.
...و از این دست رخدادهای تاثیر گذار در این روز چه بسیارند و من و تو را بی چیزی نیست که عمر داده اند که این سالیان و نوروزها را به تماشا نشسته ایم و "مَن نُعَمِّرهُ نُنَکِّسهُ فی الخَلق"...
و وای بر ما که نوروزمان به از دیروزمان نباشد و این میسر نیست جز با نشستن بر خوان حساب دیروز و نوشتن بر تارک صفحه فردا...

پی نوشت:

• تبریک گفتن عید چندان نوآوری ندارد اما چه می توان کرد پای تو در میان است.
• از لطف همه دوستان در مورد مطلب میراث ممنون و خرسندم، انشاءالله در مطالب بعدی به این موضوع خواهم پرداخت.
• روزهای آخر سال همیشه یادآور و موسم تجدید عهد است؛ خدا را شاکرم که امسال هم توفیق سر زدن به "کهف حصین" را عنایت فرمود.جای خیلی از دوستان خالی بود و دل تنگ همه شان بودم؛مخصوصا شب حرکت.