یا لطیف
دوست دارم آن چه می نگارم تنها انجام رسالتی باشد که بر دوشم سنگینی می کند، دور از هر گونه حب و بغضی که مانعم شود، تا حقیقت را ببینم و بنمایانم-ان شاءالله-
پرونده ای که به تازگی این جا در کهف گشوده شده، پرونده آمال و آرزوهایی است که یک نسل داشت و هنوز پیدا می شوند از آن نسل کسانی که مشتاق اند و منتظر که این آرمان ها و آرزوها جایی بیابند برای ظهور.
پیش از آن که به اصل موضوع بپردازم بر خود فرض می دانم که از تمام دوستانی که لطفی نموده اند قدردانی نمایم.آن چه در تمامی اظهار نظرها- با هر دیدگاهی – مشهود بود میل و اشتیاق دوستان برای شروع کاری نو بود که بیش از همه شاید مرا خوش حال نمود.
و اما بعد...
آن چه در مطلب ابتدایی در مورد
"میراث" نوشتم و باعث موضع گیری های موافق و مخالفی گردید دیدگاه کسی است که از اوایل شروع به کار میراث دورادور دستی بر این خرمن آتش اندود داشته و قطعا در بی فروغی و شاید خاموشی آن مقصر بوده. همان گونه که در مطلب قبل آورده ام
ایده ایجاد یک نشریه داخلی درون مجموعه در شرایط خاص زمان خود ،که دفتر هفتاد و دو من کاغذ می خواهد برای شرح، ایده ای خلاقانه بود و گمان نمی کنم دوستان فعال آن زمان مجموعه با این نظر حقیر به مخالفت و ستیزه برخیزند.
آن چه در نوشته قبل در پی آن بودم نه دفاع بی چون و چرا ازعملکرد میراث بوده و نه تحریف تاریخ که دوستی به شوخی یا جدی به ما نسبت داده بود، آن چه که مشتاقانه در پی آن بودم چند نکته است که اشاره خواهم کرد:
1. یاد آوری اهمیت طرح ایده های نو و خلاق در جهت پیشرفت گروهی و رودررویی با مسائل و مشکلاتی که در یک کار گروهی و تشکیلاتی بروز می نمایند.
2. میراث هر چه بود و به هر آن کجا که رسید بی شک بخش مهمی از خاطرات نسل ما و مجموعه را تشکیل می دهد و فکر می کنم که همه وظیفه داریم فضایی ایجاد نماییم تا در آن به دور از حب و بغض به نقد گذشته خویش و مجموعه خویش بپردازیم. حال این گوی و این میدان...
3. ایجاد فضای نقد در مجموعه یکی از مهم ترین نتایجی بود که میراث فرهنگی تا حدودی به آن رسید ؛هر چند بسیاری از این نقدها متوجه میراث بود.دوستانی که در میراث زحمت کشیده اند به خوبی به یاد خواهند آورد انتقادهای فراوان و گاهی به دور از انصاف دوستان را.
4. دوستانی که با این حقیر حشر و نشر بیشتری داشته اند می دانند که ایجاد بستری برای تداوم فعالیت و تلاش اجتماعی و علی الخصوص فرهنگی در فضایی بیرون از دانشگاه همواره یکی از مسائل مهمی بوده که ذهن مرا به خود معطوف و مشغول داشته است. چند نفر از دوستان هم قطعا پیشنهاد مرا در این مورد به خاطر خواهند آورد؛اکنون گمان می کنم زمان آن فرا رسیده که "دست به کاری زنم که غصه سر آید...
5. ...
پی نوشت:
• منتظر نوشته های دوستان در مورد نقد میراث و همچنین پیشنهادهای شان در مورد حرکت جدید هستم.آدرس را که دارید؟؟
• هل من ناصر ینصرنی؟؟؟
• نظرتون در مورد تغییرات جدید
کهف چیه؟
• مطالب مرتبط:
میراث راهی تازه را خواهد پیمود!و میراثی که از ما نخواهد ماند...هل من ناصر...؟برچسب‌ها: پرونده, مقاله, نشریه میراث فرهنگی
ناشناس گفت...
بسمه تعالی
به رسم همیشه بهانه ای برای شروع ...
رسول اعظم ( ص) : برترین مرتبه ایمان آن است که بدانی هر کجا باشی خدا با تو است.
با سلام و آرزوی موفقیت در سال جدید
خودم را درگیر چیدمان نوشتارنمی کنم تا اسیر لفاظی نباشم.اگر ساده و صریح می نویسم جسارتم را ببخشید.دیر زمانی است که در جریان وبلاگ ها هستم اما مدت بسیار کوتاهی است که در جمع بازدید کنندگان کهف و دیگران بوده ام.
امان، که برای کسانی که دیگر در خیابان های دانشگاه طی طریق نمی کنند و روی ابرهای آسمان دانشگاه گام بر نمی دارند زندگی از افق آرمان به افق منطق تغییر حالت می دهد. ای کاش در دنیای مجازی افراد بیشتری قدم می زدند و زمان دید و بازدید بیشتر می شد.
میراث همان بود که بود،با همه تعاریفی که داشت و برنامه ریزی ها و چارچوب ها. ضرورت بحث وجود نشریه ای فراگیر در دانشگاه به ما مربوط می شد نه به میراث، که میراث جایگاه خود را داشت حداقل در واحد خواهران.ما و شما گاه خیلی یکطرفه به قاضی رفته ایم نه اینکه کم کاریهایمان را توجیه کنیم،می شناسم خیلی از منتقدین کنونی را که هم آن زمان در کنارمان بودند و هم آن زمان منتقد هم بودند و هم آن زمان هیچ دوایی و نسخه ای برای این مریض به اقوال بعضی ها مفلوک نپیچیدند. الحمد لله که پرونده در جریان افتاده،این بار همت از شما.
به این فکر نکرده بودیم که میراث یک بینش ، یک منطق ،یک آینده و یک حرکت بود اما بدون شک همه میراثیان در عمق این واژه ها قلم زدند،صفحه بستند و توزیع کردند. بگذریم از اینکه خیلی ها ناآگاهانه و گاه کمی نیمه آگاهانه نخواستند و نشد که بپذیرند این حرکت را و گاه بوی سیاست نیز می آمد.
این نکته حرف همیشگی مان بود که فقط نقد می کنیم وما فقط نقد می کنیم، اکنون که میراث از دستان آویزان قدیمی تر ها در دستان شما افتاده است پس ....
صد حیف که دنیای شما خیلی دور از دسترس کسانی است که با میراث ودر آرمان های آن غرق بودند نه اینکه خود را مشغول آن کردند و چه مادرانی که هیچ وقت تند باد این اندیشه ریشه تفکرشان را سست نکرد که روزی بچه هایشان فراموش می شوند.دست اندر کاران میراث چندان اطلاعی راجع به کهف ندارند مضاف بر اینکه خیلی ها دیگر در دانشگاه نیستند و آنها که مانده اند نیز سرشان شلوغ تر از این حرف ها و دغدغه های کنونی شان نیز رنگین تر از این دست مباحث است.
با وجودی که نقد های شما گاه بیراه هم نیست اما این ها را گفتم تا در حق خیلی ها بی انصافی نکرده باشیم.آنها که هل من ناصر... شما رامی بینند شاید در جواب بگویند هیچ برای گفتن نیست و شاید هم ترس از گفتن و یا ...به امید خدا .
برای نواوری تان در شکوفایی میراث و ...آارزوی موفقیت دارم.
11/1/87
از همین حوالی